In gesprek met mezelf

Innerlijk gevecht

Ik knapte op, genoot van het schilderen en dichten en het contact met klanten en deed de dingen op mijn eigen manier.

Heerlijk om niet op mijn vingers gekeken te worden. Heerlijk om rust te kunnen nemen in een omgeving zonder prikkels.

Zó fijn om niet te hoeven vergaderen, maar zelf te besluiten hoe ik iets ging aanpakken. Het deed me zoveel goed om alleen nog maar te doen wat bij me paste.

Ideaal dus, hoor ik je denken....

Dat was het op zich ook, maar toch....

....tóch bleef het knagen.

Zodra ik iets las of hoorde over de school waarop ik zoveel jaar gewerkt had, of over basisscholen in het algemeen, was daar weer die knoop in mijn maag.

Als ik oud-collega's sprak, wat erg leuk was, had ik toch altijd even een steekje in mijn buik als het over school ging. (een onderwerp dat vanzelfsprekend vaak voorbij kwam)

En als ik, bij het opruimen van mijn huis, materialen tegenkwam die ik met veel liefde had gemaakt en waar ik in mijn groepen veel plezier aan had beleefd, had ik een gevoel van weemoed.

Ook voelde ik me nog vaak boos.

Boos over de manier waarop ik was behandeld in de tijd van reïntegratie en ontslag.

Boos ook en erg teleurgesteld over de reacties van sommige collega's, (of beter gezegd; de reacties die uitbleven) 

Veel was me zó tegengevallen.

Regelmatig was ik nog in tranen om alles dat gebeurd is.

En ik kan je verzekeren; boosheid is een emotie die niet fijn voelt.

Steeds was er weer dat innerlijk gevecht dat een schaduw wierp op mijn heerlijke leventje van nu.

Overdenking

Dit alles overdacht ik rond die 3de november van dit jaar.

5 jaar alweer....

5 jaar met steeds verdriet, weemoed, teleurstelling  en boosheid op de achtergrond.

En waarom?

Kan ik het nog veranderen? Nee.

Wil ik nog terug? Nee!

Ben ik gelukkig? Ja!

Ja! Ja! Ja! Driedubbel ja!

Nog nooit ben ik zo gelukkig geweest als de laatste jaren. Nog nooit voelde ik me zo dankbaar en gezegend als nu.

Dit alles overdenkend, nam ik een besluit;

Het. moest. gewoon. klaar. zijn!

5 jaar had ik nu volop de tijd gehad voor verwerking en ik zou deze maand 60 jaar worden.

De hoogste tijd dus om de rommel op te ruimen.

Rommel die het niet waard is om ruimte in te nemen.

Opruiming

Heel bewust ben ik alle emoties gaan overdenken en heb ze in gedachten weggegooid.

Ik ging de periode als juf bekijken zoals ik alle andere periodes in mijn leven bekeek.

Mijn basisschooltijd, mijn middelbare-schooltijd, verkeringstijd, de tijd dat ik nog bij mijn vader en moeder woonde, de tijd dat ik samenwoonde met mijn man zonder kinderen, de tijd dat de kinderen klein waren, puber werden en het huis verlieten.

 Allemaal periodes die hun leuke en minder leuke kanten hadden en allemaal voorbij zijn.

In deze tijden bleef ik toch ook niet hangen? Hierover voelde ik toch ook geen boosheid en verdriet?

(Oké....soms wel een klein beetje weemoed, maar dat is te doen.  ;-) )

De periode als juf was er dus gewoon ook zo een.

Een met leuke en minder leuke kanten.

Een die voorbij is.

Klaar

Het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar vanaf dat moment is het dus echt over.

Mijn hoofd is leeg, het gevoel is verdwenen.
Ik voel een diepe rust, voor het eerst sinds 5 jaar.

Ongelooflijk wat een mindset met je kan doen. Hoe je je eigen gedachten kunt sturen.

Je moet er alleen wel even de tijd voor nemen.

Soms test ik mezelf even om te kijken of mijn bezwering nog werkt ;-p

Bewust denk ik aan school, aan mijn periode van ziekte, aan wat gebeurd is.

Ik voel dus helemaal niks meer! De boosheid en het verdriet zijn verdwenen...

Een heel fijn gevoel, kan ik je zeggen.

Eindelijk, na 5 hele jaren, is het klaar...!